ఆధారపడడం ఎంతవరుకు సమంజసం ?

ఆధారపడడం మనిషిని బానిసను చేస్తుందా?ఈ ఆధారపడడ అనేది ప్రతి సంబంధంలో ఉంటుంది. అయితే అది ఎంతవరుకు సమంజసం అనేది ఎవరికి వారు అవగాహన చేసుకోవాలి.దేనిమీదైన ఎక్కువగా ఆధారపడుతున్నామని గమనించిన క్షణం నుండి మనల్నిమనము సమ్రక్షించుకుంటాము.అవును కదూ? ఎందుకంటే ఆధారపడం అంటే అసమర్ధతను ఆసరా చేసుకుంటున్నామని కాదు??
ఆలాగే మన అలవాట్లు T.V.చూడడం,బ్లాగులు రాయడం, friends తో phone లో మాట్లాడడం యీలంటి విషయలపై ఆధారపడడం వలన మనదినచర్యలో సృజనాత్మకత ఉండదు. ఇతరా పనులపై ధ్యాస తగ్గుతుంది.లేదా మిగతాదినచర్య ఆత్రుత,తొందర,ఏదొవకటి complete చేయ్యాలనే ప్రయాస కనిపిస్తుంది.ప్రతి రోజు జీవనసరళి మనకు సంతృప్తికరంగా చేసుకునే బాధ్యత మనమీదే ఉంది.అలాజరగాలంటే,మనల్ని మనం గమనించుకోవడం చాల అవసరం.దీనిద్వార పరస్పరసంబంధాలతో మనలోని బాధ,క్రోదం,సంతోషం సంఘర్షన అవగాహనకు వస్తుంది.చిన్న,చిన్న విషయాలు గమనించడం మనదినచర్యలో ని చాల చికాకులు తగ్గుతాయి.

"పరస్పరసంబంధాలలో వుండే మన మానసిక పరాధీనత్వాన్ని అవగహన చేసుకోవడం ముఖ్యమైన సంగతి. హృదయంలోను,మనసులోను దాగివున్న విషయాలను వెలికి తీయడంలో మన ఒంటరితనాన్ని,మనలోని ఖాళీతనాన్ని అవగహన చేసుకోవడంలో విముక్తి వున్నది. అయితే విముక్తి కలిగేది సంబంధబాంధవ్యాల నుండి కాదు, సంఘర్షన , దుర్భరవేదన,బాధ,భయాలకు కారణమయిన మానసిక పరాధీనత్వం నుండి విముక్తి కలుగుతుంది."-కె.కృష్ణమూర్తి.

ప్రేమంటే...పనికిమాలినదా?

పనిలేనివారు మాట్లాడుకునేదా ప్రేమంటే- ఇది నిజం కూడనేమే ఒక వైపు నుండి చూస్తే. . ఎదుకంటే ప్రేమ అంత చులకనగా,హేయనీయంగా తయారైంది.
ప్రేమంటే... గుర్తు వచ్చేది అమ్మాయి అబ్బాయి ప్రేమ-
లేదా
తల్లి ప్రేమ- సాధారణగా తల్లిప్రేమ గూర్చి ఎంత ఉన్నతంగా నిర్వచిస్తారు,ఎంత గొప్పగా చెప్తారు.
ఎందుకు మనశాస్త్రాలు,పెద్దలు ఉన్నతంగాచెప్పడం వలననా,
లేక మనకు నిజంగానే తల్లిప్రేమ మీదా అవగాహన ఉందా??
తల్లి మీదా చూపే ప్రేమకంటే,మనం వినే, చూసే,చదివే నిర్వచనాల మీద ప్రేమభావం ఎక్కువ.(సాధరణంగా)
ఇంతకంటే లోతుకు పోవడం ఇష్టం లేదు.ఎందుకంటే నేను చేప్పాలనుకున్నదానికి diversion వస్తుంది.
ప్రేమకి మనదినచర్యలో, మన మానవసంభాధాలలో ఎంతటి ప్రాముఖ్యత ఉంది?అన్న విషయం మన అందరి దృష్టి లో నిల్పాలని.నా ఈ ప్రయత్నం ఎంతమందిని ఆకర్శింప చేయగలదు అనేది కాదు ముఖ్యం.ప్రత్యక్షంగా నాలో జరిగిన మార్పు యిలా పంచుకోవడం ద్వారా నాలాంటి యింకోకరిద్దర్ని ఆలోచింపచేసినా ,నా ప్రయత్నం వృధా కాదు.నన్ను నేను అయోమయం,సంఘర్షణల నుండి బయటపడేట్లుగా K.కృష్ణమూర్తిగారి ప్రసంగాలు చాల ఉపయోగపడ్దాయి.ప్రేమ అనేది వయస్సుకు సంభందించినదా? ఎంత మాత్రం కాదు.మనలోని వ్యతిరేకభావాలను(ఈర్ష,ఆధారపడడం,ఆశించడం,అధికారం) గమనించడం ద్వారా,(దాటివేయకుండా) మనలో వింతైన సృజనాత్మకత ఏర్పడుతుంది.రోజు ఉదయించే సూర్యుడి కి ఎంతటి విలువ ఉంది మన జీవన సరళిలో ! ఆ సూర్యుడు ఉదయించకపోతే ఎన్ని అవకతోకలు ఏర్పడుతాయో ఊహించగలం,అయితే మనలో ప్రేమ లేకపోతే జీవనసరళి ఎంత ఉధాసీనంగా,నిసత్తువుగా ఉంటుందో గమనించే ఓపిక,తీరిక ఉందా?
మనలో సున్నితత్వం నశిస్తోంది. ఆదర్శాలమీద, నిర్వచనాల మీదా పట్టుదల ఉంటుంది,నిత్యం జరిగే చర్యల మీద గమనింపుమరుగౌవుతోంది.
పిల్లలికి సూర్యోదయం,సూర్యాస్తమయం ఎంతమంది చూపగలుగుతున్నాము?అది చేయడానికి మనలో ఎంతటి సృజనాత్మకత ఉండాలి??పిల్లల కి అభిరుచులే లేకుండా పోతున్నాయనుకుంటాము,దానికి మన ప్రవర్తన ఎంతవరుకు కారణమైందో గమనిస్తె,మనలొ తప్పక చైతన్యం వస్తుంది.యిలా ప్రతి మానవ సంభంధం ప్రేమ తో ముడిపడి ఉంటాయి.

"యిలా సమస్యలతో నిండి వున్న మన ప్రపంచానికి ఒక సరికొత్త తీరులో వుండే నీతి, నడవడిక,వీటితో పాటు జీవిత విధానాన్ని అంతటినీ ఆకళింపు చేసుకోవడంలో నుండి ఉద్భవించే ఒక కార్యాచరణ రావలసిన తక్షణావశ్యకత వున్నది." -K.కౄష్ణమూర్తి